Dr. Hüseyin Emin SERT, İnsani ve Sosyal Gelişim Uzmanı, İNSGEM Resmi Web Sitesi Bilginin Hayata Taşınması, Gelişim Yolculuğu
2000’li yıllardaki DAP projesi anket uygulamasına Hakkari’ye özel aracımız ile gitmiştik. Dönüşü, bölgeyi daha yakından hissetme düşüncesi ile Şırnak üzerinden yapmayı kararlaştırdık.
Yola çıkmadan, hem harita, hem yolu bilenler ve hem de trafik polisinden görüş aldık. 250 km.lik yolu 3-4 saatte alabiliriz diye yola koyulduk. Elimizde valilik görev yazısı olduğu için rahat bir şekilde seyahat edebileceğimizi düşünüyorduk. Bir noktaya geldik, aracımızı kontrol kanalına almamız istendi, detaylı arama yapıldı. Yola koyulduk her 15-20 km. karakollarda aracımızdaki 3 görevlinin bütün kimlik bilgileri kaydedilerek yola devam ettik. Uludere’ye 20 km civarında bir karakolda durdurulduk. Önümüze demir bir kol indi. Daha ileriye gidemeyeceğimiz bildirildi. Karakol komutanımız ile görüşmek istedik, mümkün olmadı. Bizden yolda aracın içinde geceyi geçirmemiz isteniyordu. Karakolun bahçesinde aracımızın içinde bile istirahat edemeyeceğimiz söyleniyordu.
Arkadaşlarımızdan birinin Bingöllü olması imdadımıza yetişti. “Bu köyde bizi misafir ederler, ya muhtara veya imama gidelim” teklifinde bulundu. Çocuktan ala haberi gereğince, bir çocuğa yol sorduk, akşam namazı vakti sonrası muhtarın evine vardık. Köy imamı da o hanede akşam misafiriydi. Bizi hüsn-ü kabul ile buyur ettiler. Biz akşam namazlarımızı kılarken, yemek hazırlanmıştı.
Hanede komşu evden, köy korucusu ve hane muhtarın akrabası PKK sempatizanı bir misafir daha vardı. Tam bir istişare meclisi tabii olarak kurulmuştu. Benim zihnimde “Doğu Sendromu” dediğim konuda bu ortamda bir çok açılımlar oldu.
Anlatılanlar çok da iç açıcı hususlar değildi. Bölgenin uzun yıllar sürgün yeri olarak görülmesi, devlet millet kaynaşmasına çok olumsuz yansımalarda bulunmuş. Şu an Ergenekon Soruşturması’nın bazı noktalarını anlamak da kısmen mümkün olabiliyor.
Bölge sosyo-kültürel açıdan iyi incelenmelidir. Sosyal projeler ön plana çıkarılmalıdır. Bu tür çalışmalar, bölge üzerinde emeli olanların gayretlerini boşa çıkarabilmek için gereklidir.
Yola çıkmadan, hem harita, hem yolu bilenler ve hem de trafik polisinden görüş aldık. 250 km.lik yolu 3-4 saatte alabiliriz diye yola koyulduk. Elimizde valilik görev yazısı olduğu için rahat bir şekilde seyahat edebileceğimizi düşünüyorduk. Bir noktaya geldik, aracımızı kontrol kanalına almamız istendi, detaylı arama yapıldı. Yola koyulduk her 15-20 km. karakollarda aracımızdaki 3 görevlinin bütün kimlik bilgileri kaydedilerek yola devam ettik. Uludere’ye 20 km civarında bir karakolda durdurulduk. Önümüze demir bir kol indi. Daha ileriye gidemeyeceğimiz bildirildi. Karakol komutanımız ile görüşmek istedik, mümkün olmadı. Bizden yolda aracın içinde geceyi geçirmemiz isteniyordu. Karakolun bahçesinde aracımızın içinde bile istirahat edemeyeceğimiz söyleniyordu.
Arkadaşlarımızdan birinin Bingöllü olması imdadımıza yetişti. “Bu köyde bizi misafir ederler, ya muhtara veya imama gidelim” teklifinde bulundu. Çocuktan ala haberi gereğince, bir çocuğa yol sorduk, akşam namazı vakti sonrası muhtarın evine vardık. Köy imamı da o hanede akşam misafiriydi. Bizi hüsn-ü kabul ile buyur ettiler. Biz akşam namazlarımızı kılarken, yemek hazırlanmıştı.
Hanede komşu evden, köy korucusu ve hane muhtarın akrabası PKK sempatizanı bir misafir daha vardı. Tam bir istişare meclisi tabii olarak kurulmuştu. Benim zihnimde “Doğu Sendromu” dediğim konuda bu ortamda bir çok açılımlar oldu.
Anlatılanlar çok da iç açıcı hususlar değildi. Bölgenin uzun yıllar sürgün yeri olarak görülmesi, devlet millet kaynaşmasına çok olumsuz yansımalarda bulunmuş. Şu an Ergenekon Soruşturması’nın bazı noktalarını anlamak da kısmen mümkün olabiliyor.
Bölge sosyo-kültürel açıdan iyi incelenmelidir. Sosyal projeler ön plana çıkarılmalıdır. Bu tür çalışmalar, bölge üzerinde emeli olanların gayretlerini boşa çıkarabilmek için gereklidir.
